Ben bir gece yaratığıyım. Benim evim karanlık ve yurdum gölgeler.Uzaktan seni ürperten sülüetim,belirsiz sesler.Sisler altındaki toprağım,ayaklarını göremediğin ve en uç noktayım, asla yalnız gitmek istemediğin.Ben geceyim. Derin,sessiz ve serin,içine çektiğin.
Bu gece buraya yalnız geldim.Zaten çoğu zaman öyledir.Burnumdan çıkan buharların saçlarımda kar tanecikleri oluşturması.Daha iyisi olamaz ki...
Vardı ama.Sevildiğim günleri hatırlıyorum ve hissetmiyor rolü yapmadığım.Bildiğin hissediyorum işte.Hem de öyle böyle değil.Tüm omurgamda.El çizgilerimde.Yoksa ne diye kıçım dona dona dolanayım ki bu ormanda.ev...o nasıl bir histi ki...en çok yolda olmak en az biri gibi...
Kıyametten Bir Gün Sonra
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder