Balıklar, Kuşlar, Kelebekler

                Merhaba demek kadar zor bazen bir yazıya başlamak. Sürekli mükemmel başlangıcı tasarlıyorsun kafanda ve sürekli devamını getirecek şekilde uğraşıyorsun bunun için. Tek bir cümle yeterli gelmiyor. Bu bahsettiğim; mükemmel başlangıç. İstiyorsun ki her şey mükemmel olsun. Tek kelimeyle başlayıp devamının kendiliğinden gelmesini beklemek; her şeyi kadere bırakmak ve acımasız sonuçları en başından kabullenmek gibi geliyor sana o anda. İlk kelime mesela; mükemmel olmalı. İlk cümle, ilk paragraf; her şey başından sonuna mükemmel olmalı. Yapan var mı, var. Ben yapamıyorum. Mükemmel başlayıp bitirdiğim her şey bir nefes kadar yaşıyor.

                Madem özendiğim pek çok şey gibi buranın da bokunu çıkardım, kurguyu hikayeyi falan salıp günlük gibi devam edeyim. Yakında tumblr kızı olurum, demedi demeyin.

                Bir durumu, bir anı, bir insanı özel kılan nedir; bunu merak ediyorum şu sıralar. Bir merhaba, içinde ne kadar anlam barındırabilir; bir nefes, kaç dakikalık bir ömür katar hayata veya bir bakış saniyede kaç kanat çırpışı sağlar sağlıklı bir insanın içinde yaşayan o kelebeğe? Ve neden bir anda çalışmaya başlar tüm bu paslanmış mekanizma?

                Çok zamandır yazmıyorum, çok zamandır hissetmiyorum; paragrafları kısa tutmam bu yüzden. Ayrıca dikkatim çok kolay dağılıyor. Madem rahat olacağım; cümleleri de paragrafları da istediğim gibi kurar ve bölerim. Şu sineği yakalarsam belki değişir bir şeyler ama o iş de olacak gibi değil. Banio’nun broşürünü rulo yaptım, sürekli vurmaya çalışıyorum sineğe; rulonun ucu hedefi vurduğu anda gözlerim sineği arıyor fakat sinek çoktan uçup gitmiş oluyor. Acele etmek lazım, bazı şeyler için hızlı olmak lazım. Bir şeyleri hayatından çıkarmak istiyorsan veya hayatına sokmak istiyorsan hızı olman lazım. Bu dünya uyuşukluğu ve yorgunluğu kabul etmiyor. Sonunda kupkuru bir odada, ufacık bir sinekle anlaşmaya çalışırken buluyorsun kendini.

                Kafamda çalan şarkılar beni abartıya sürükleyecek gibi. Samimiyet dedim, salmak dedim, yazı sıçmak dedim. Sözümün arkasında kalıp, okuyucuya hiçbir şey vermeden siktir olup gitmem lazım şimdi. Biz de bilirdik güzel şeyler yazmasını; fakat aptal idik esirgedik bir gönül merhabasını.

                Bu yazı sıçma olayının sonu yok, oturup sabaha kadar yazabilirim ve ne bana bir faydası dokunur ne de okuyan insana. Salıp gitmek en güzeli. Salondaki sehpanın üzerine yatıp yüzüyormuş gibi yaptığım günler geliyor aklıma. Peki büyüdüğümde, uçuyorum sandığım zamanlarda da aslında yerimde mi sayıyordum acaba? Peki her zaman mı böyle güzel bakıyorsun sen?

Yaza Mazar